It took me so long...

I wanted to post something here and then the miracle happened:
As the concept was getting clearer in my mind, the best words to express it came to my mind in Persian! As I went on writing down, excited and suspicious, the perfect words and phrases stayed Persian! It was great. I finally managed to make it in Persian. It might be the effect of having been back home after so long, but yet it is great feeling, simply marvelous. So here it is for those who could still go on reading the good piece:

نگاهش که می کنی چه می بینی؟
دستهای خسته اش را؟
قلب پینه بسته اش را؟
نفس های از کار افتاده اش را؟

همه ی روزهایی را که به انتظار نشسته است چه؟
می بینی جاده هایی را که طی کرده؟
صحرا های پشت سر گذاشته شده را می بینی یا پرتگاه های پیش رو را؟

از اینها که بگذریم می بینی امید کبره بسته دور چشمانش را؟
یا شاید آوازهای ترک خورده را روی لبانش؟
جای کبودی آرزوها را روی بازوانش چه؟
تکلیف تاول های دوستی های دیرین چه می شود؟

هنگامی که این گونه زل می زنی, هیچ نمی بینی
یا اینکه تنها مهو شعله ی شوقی می شوی که در چشمانش هره می کشد؟